Elly van Buijtenen – Marathon Valencia. In het holst van de nacht vertrokken we met 17 Brugrunners, waarvan 8 lopers en de rest supporters, richting Brussel om daar op het vliegtuig te stappen, dat ons naar Valencia zou brengen. Auto’s de parkeergarage ingereden om daar tot de ontdekking te komen, dat er iets niet helemaal goed gegaan was. Keren was geen optie. Toen bleken Brugrunners chauffeurs over Max Verstappen capaciteiten te beschikken en zij reden achteruit de helling weer af. Gelukt!
De appartementen waren een mix van Spaanse nostalgie met moderne interieurs. We voelden ons meteen thuis in Spanje, waar de zon voor een zomerse sfeer zorgde. In Nederland trok een herfststorm over het land. Hoezo leedvermaak? De volgende morgen stond er een fietstour met Hollandse gidsen op het programma, wat een groot succes was. Wat wisten die veel over Valencia te vertellen! Wat een prachtige stad! Toen we bij het start en finishgebied kwamen, begon het toch wel wat nerveus te kriebelen. Moesten we hier zondag echt aan de bak? Ja natuurlijk, hier kwamen we voor!
De expo, waar de startnummers gehaald moesten worden, was een gezellige boel. Ik kletste met iedereen. Conny, Monique en ik werden ge-interviewt of we BN-ers waren met bijpassende foto’s! Els zag een man op een podium staan met allemaal fotografen in zijn omgeving. Ze had geen idee, wie het was, maar dat het een bekendheid moest zijn, snapte ze wel.
Ze greep haar kans, kwam naast hem te staan, liet zich met hem fotograferen en liet ons trots die plaatjes zien. “Els, wie is dat?” vroegen wij nieuwsgierig. Gelukkig waren er mannen, die hem meteen herkende. Het was de wielerlegende Miquel Indurain. Met een goodybag vol goede gaven, waaronder zelfs bier, genoten we nog van het schitterende zonsondergang om ons daarna op de tapas te storten. We waren ten slotte in Spanje. De volgende dag gingen we in kleinere groepjes de toerist uithangen, waarbij we heel onverstandig ook nog de trappen van de toren van de kathedraal beklommen.
Blubberbenen na afloop. Maar je wilt toch niks missen, nietwaar? Nadat we ’s avonds flink wat pasta naar binnen gewerkt hadden, waren we er klaar voor. Laat die marathon maar komen! Zondag, de grote dag! In alle vroegte togen we naar de bushalte, vanwaar stadsbussen ons gratis naar het startterrein zouden brengen. O, wat hadden we ons daarop verkeken! Heel naïef dachten we, dat het met de drukte wel mee zou vallen. Nou, echt niet dus. Met ons stonden er zo’n 100 man bij de halte.
Daar kwam de bus, die was “completa” en stopte niet. De een na de andere bus denderde vol aan ons voorbij. Het plan om dan maar met een taxi te gaan was evenmin een optie. Ook die zaten vol. En de tijd ging dringen. Patrick opperde om dan maar te gaan lopen, maar 4 km. is niet niks als je daarna een marathon wilt doen. Goede raad was duur. Connie en Monique wilden het nog even aankijken, maar de rest zette het vierdaagse tempo in en ging aan de wandel.
Nog geen 2 minuten later een telefoontje van Monique: “Wij zitten in een auto!” Mazzelaars! Maar Els vond, dat wat zij konden ons ook moest lukken. Pia, Els en ik liepen naar een stoplicht en toen het op rood sprong, renden we naar de eerste de beste auto. Els deed de deur open, er zat een man alleen in en “hoera” we mochten mee! Ivonne, Leo en Patrick hadden minder geluk en hebben de hele afstand, heel stoer, gelopen. Wat een volk bij de start. Eerst maar eens onze tassen kwijt zien te raken.
Zoeken, vragen, weer zoeken. En ja hoor, eindelijk gevonden. En toen opzoek naar toiletten. Drama nummer twee! We hadden nog een kwartier voor de start, maar we moesten toch! Ja, daar was het! Er stonden rijen…..en oh, wat waren ze smerig. Nog 5 minuten om bij de start te komen…. de stress sloeg toe! Rennen, rennen. Ons startvak liep al, we propten ons ertussen. Pffff….effe bijkomen. Ik deed mijn oude jack uit, gooide het over de hekken en realiseerde me op dat moment, dat mijn kauwgom nog in mijn zak zat. Nog nooit gebeurd! Nou, dan maar zonder.
Ik kwam op gang met een droge mond. Balen! Daar kwamen Conny en Monique in beeld. Stonden op hun gemakkie foto’s te maken. Vertel ik van mijn kauwgom, zegt Monique: “Ik heb voor je. Hier een gelukskauwgommetje.” En ja, dat was het. Bij de finish had ik het nog in mijn mond. Monique, je was mijn reddende engel! Het was een afwisselend parkoers, vrij vlak en met heel veel enthousiast Spaans publiek. Super verzorging, er werd zelfs reflex spray op je benen gespoten. Ik liet me alles lekker aanleunen en maakte overal gebruik van. Onze trouwe supporters doken overal langs de weg op, op de meest onvoorspelbare plekken stonden ze ons aan te moedigen.
Ze doorkruisten de stad met de metro en waren steeds precies op tijd om ons te zien. Hulde voor deze bikkels! Ik was er heel blij mee. Ivonne, Leo en Patrick liepen op snelheid, Els en Pia op souplesse, Monique en Connie op humor en ik wandelde als het zo uitkwam (en dat was best vaak) met het idee: “Ik kom er wel!” en dat was ook zo. De finish kwam in zicht, maar dat spandoek was nep, je was er nog niet, eerst nog een hoek om en dan was het er toch echt.
De mooiste finish ter wereld. Ik had het volbracht!!!! We waren allemaal heel blij met de “gouden” medaille, die best zwaar was, maar mooi. Na een heel kort nachtje vlogen we huiswaarts, waar de volgende dag op de club nog gezellig nagekletst werd en waar ik tot mijn grote verrassing van mijn maatjes een heel grote chocolade beker met het cijfer 1 erop kreeg, want ik was in de categorie 70+ eerste geworden! Wie had dat kunnen denken!
Het was een superleuke minivakantie, die geweldig georganiseerd was door Mieke en Monique. Ik heb er ontzettend van genoten!
Elly van B., die een nieuwe heup pas laat plaatsen,
ls ze echt oud is…….
