In 2009 mijn laatste marathon gelopen in Rotterdam. Daarna een aantal in het buitenland tot 2016 de laatste met een groepje Brugrunners in Valencia. Nu was ik toe aan weer een uitdaging en dat werd voor mij de 9de keer Rotterdam #de mooiste# Na de gebruikelijke trainingen en in het bezit gekomen van een startnummer stond ik 14 april j.l. aan de start onderaan de Erasmusbrug. Lee zong de laatste keer zijn lied You`ll never walk alone [kippenvel]. Gevolgd door 1 minuut stilte voor Kelvin Kiptum en coach die afgelopen februari verongelukt zijn. Het was muisstil. Heel mooi. De scheepstoeter ging. Horloge op de rubbermat gestart. Gelijk na de start high five van Lee [zo leuk!] en de woorden “veel succes” begon mijn marathon. Langzaam kwam de massa op gang. Op de Erasmusbrug zo indrukwekkend al heel veel supporters. Gezonde spanning! Eindelijk is het zover, nu zorgen dat ik rustig blijf lopen. Bij de 10 km Havenspoorpad een laatste stuk banaan en daarna elke 5 km isodrank AA en water bij de goed verzorgde drankposten. Gelletjes verdeeld over de kilometers. Verfrissing met sponzen, hoofd koel houden want de warmte en zon begonnen zich aardig op te dringen. Ik werd steeds blijer als ik tussen de supporters mijn trainingsmaatjes, vrienden, familie en bekenden zag. De meesten kregen een knuffel en weer doorlopen. De sfeer met muziek, gejuich om je heen, namen die geroepen werden, toeters, gesprekjes met lopers, bijzondere figuren. Ogen en oren te kort. Ondertussen glijden de kilometers onder je voeten door. Helaas bij 20 km al beginnende kramp. Iets waar ik al mee bekend was in de trainingen. Ervaring uit New York marathon…….zout [nu voor de zekerheid meegenomen]. Ik heb het zakje open gescheurd en in mijn mond leeg gekiept, met water en extra gelletje weggespoeld. Gelukkig ging het goed. De kramp verdween. In het Kralingse Bos was het iets koeler. Helaas inmiddels veel ambulances voorbij zien komen, mensen zien vallen, hulpverleners bij mensen met kramp. Wandelaars. Het werden er steeds meer. Tot de Kralingse Plas kon ik gelukkig mijn tempo goed houden. Wat een sfeer daar! Muziekboxen waar je jaloers op wordt. Juichende jeugd/studenten die je toespraken met bierspraakwater! Roepen je naam, high five`s, en of je wilt of niet het werkt. Je gaat weer net iets harder lopen, met je armen in de lucht op de muziek mee zwaaiend en een big smile op je gezicht. Zij willen ook gewoon dat je het volhoudt en haalt. Boezembocht daar was je opeens. Laatste knuffel van Ruud en lieve vriendinnen. Inmiddels kramp in mijn kuiten in hevigheid terug. Nog een klein stukje. Dan de notitie op de weg in het geel : de laatste 1000 meter”. De krampen werden erger. Echt ik vloek niet vaak…….De pijnlijkste meters van al mijn marathons. De Coolsingel op, muziek, vlaggen, ballonnen en genieten van rijen supporters. Ik heb het gehaald! Super blij dat ik onder de klok door was. Het was niet gelogen de meest indrukwekkende marathon van alle die ik gelopen heb. Met recht # de mooiste #. Nu nagenieten.
Els Snippe
