Harma van Erven – De Berenloop op Terschelling. Hij stond al heel lang op mijn bucketlist om ‘ooit eens’ te lopen. Ergens begin dit jaar opende de inschrijving. Ondanks dat ik niet wist of ik het allemaal geregeld ging krijgen schreef ik ons in, immers geldt voor deze loop: ‘de eerste dag van de inschrijving erbij zitten of je pist naast de pot’. Ook gelijk een hotel arrangement met pasta party geregeld en natuurlijk de boottocht. Toen dat allemaal rond was de moeilijkste hobbel….. Onze 3 hartjes. Wie / wat / waar en hoe?
Uiteindelijk was alles in kannen en kruiken. We zouden gaan!!!
Afgelopen vrijdag 4 Nov, brachten we onze kinderen naar school. Wat laatste dingen inpakken en op naar Terschelling. De autorit verliep vlotjes en de veerdienst was erg leuk. Zelfs wat zeehondjes gespot vanuit de boot. Die avond hebben we heerlijk ‘gegeten’ bij Hessel. Een beroemdheid op het eiland.
Op zaterdag hadden we fietsjes gehuurd en hebben we heerlijk ontspannen het eiland rond gefietst. Op deze dag begon het evenement met een braderie bij de brandaris en de 5 en 10 km loop, de zogenaamde ‘kleintje berenloop’. Heel opvallend was dat eigenlijk het gehele weekend mensen in hun renkleding rondliepen. Ik voelde me een beetje een vreemde eend in de beits. Zo erg dat ik begon te twijfelen of wij niet de verkeerde dag in gedachten hadden en hebben dat dus maar even nagevraagd voor de zekerheid.
Die avond hadden we in het hotel een ‘pasta party’. Dat was me een wild feest! Een lopend buffet met penne, lasagne, brood, garnalen nog meer garnalen gehaktballen, lamsvlees nog meer lamsvlees, uiteraard verschillende groentes en salades en fruit. Wij zaten gezellig aan de rummicub mee te feesten. Vooraf kregen we uitgeserveerd een Italiaanse bosuien soep en achteraf een ijsje.
Op zondag was de dag van de loop. De berenloop heeft zowel een hele als een halve Marathon. Vol goede moed aan het ontbijt en hop naar west Terschelling, naar de brandaris! Mijn man had via via geregeld dat we bij iemand thuis (letterlijk naast de start en finish) onze spullen konden opslaan en achteraf douchen. Dus op naar ‘ome Willem’ (op het eiland heten ze allemaal Willem). Daar hebben we heerlijk relax kletsend (met het PAC team) en afgewacht tot het 10 voor 12 was om toen ons boeltje te pakken en ons in het startvak om 8 voor 12 toe te voegen. Eigenlijk was dat nog iets te vroeg want de recreanten gingen ‘pas’ om 10 over vertrekken zo bleek.
De loop begon heerlijk! Super prachtig uitzicht langs de westkust, schaapje hier, prachtige zee, grappige vogeltjes. Het tempo lag hoog. Dat beangstigde mij al. (We zaten op mijn snelle 10km tempo) ik zei al dat we moesten vertragen maar het was zooo mooi en het liep zoooo lekker. Bij de 8 zei ik nog: ‘Oke, we stevenen af op instorten, so be it’. Maar dat het zoooo erg zou zijn! Bij de 11 liepen we omhoog door de duinen (wel verhard) op weg naar het strand. Het laatste stukje was een behoorlijke stijging dus besloot ik het even rustig aan te doen om me ‘los te laten’ naar beneden. De eerste 100 meter op het strand was erg los zand. Ook daar gaat het dus tergend langzaam maar ook dat stoorde me nog niet.
Echter de rest van het strand was goed. Niet te zompig niet los gewoon een lekkere ondergrond. Ik keek op mijn klokje 7:34. WAT! Zie ik dat goed?! Hou ik mijn armen goed? Til ik mijn benen goed op? Ja, dit gaat veeeel soepeler, klokje 7:28. Zonk…. Daar ging mijn moed de eerste keer. Ik probeerde me moed in te praten: ”dit is het strand het begin ging heel snel, het is niet erg straks gewoon weer tempo maken. Geniet ervan. ” Omhoog het strand af even gewandeld, wat gedronken, fruitje erbij. Ennnnnnn door. Maar al snel keek ik weer op mijn klokje en zag dat het tempo zelfs nog lager lag. Toen verloor ik de moed. Het pad liep vals, wat inhoud dat het er plat uit ziet maar wel stiekem omhoog loopt. Ok, dat was het ergste niet, het ergste was dat het bol liep. Ik liep dus voor mijn gevoel steeds met ‘een been op de stoep en een been in de goot’. Wat mijn benen duidelijk NIET leuk vonden. Het tempo zakte nog verder in. Dat was het moment dat ik boos werd. Vloekend en tierend op mezelf liep ik nog een aantal meters. Vele lopers schrokken van de taal die uit dat ‘schattige kleine vrouwtje’ kwam. Maar ‘HET SLOEG OOK GEWOON NERGENS OP!’. Serieus ik kon harder wandelen!
Bij de 18 stortte er een loper in. Een aantal lopers stopte en probeerde haar wakker te maken, waterflesjes werden afgegeven aan de helpers en de EHBO werd geroepen maar die moest van ver komen. Dit schudde me wel wakker. Pas bij de 19 kwamen we de EHBO-er tegen toen besloot ik een stuk te wandelen en wat te eten. ‘Zo wil ik niet terecht komen’. De eindtijd zal toch niet meer mooi zijn nu, en ik kwam hier om te genieten. Niet om dood te gaan. Rustig wat paddenstoelen bekeken langs het pad en in een tergend langzaam tempo de laatste 2 kilometer gehobbeld.
Uiteindelijk in 2:23 over de finish. Teleurstellende tijd voor mij. Maar ok. ‘De ervaren berenlopers’ vonden het voor een eerste keer niet eens slecht het is een moeilijk parkoer. En het verraderlijke zit inderdaad ook nog eens in het tweede stuk. Dat kan je verteld worden maar dat helpt niet, ervaring is het enige wat helpt. Dus moesten we volgend jaar terug komen.
Of we dat doen? Ik denk er over. Het is werkelijk een prachtige loop. En ondanks alles is hij NIET zo zwaar als Renesse. Het was heerlijk een weekend er echt uit. Dus ik neig naar ja, want deze tijd heeft een revanche nodig!
